Patat Boem! We zijn – na een verkwikkende zomerslaap – opnieuw begonnen met de repetities van ons theaterstuk met de enthousiaste jongerengroep uit As .
Eind november spelen we en we hebben nog heel wat werk te verrichten.
We begonnen met een kringgesprek waarin we de stand van zaken even bekeken (al veel gedaan, nog heel wat te doen…) en waarin we de nieuwe scène bespraken: Het geheim van Theofiel (de oude rokkenjager) en een sterfbedscène voor heel de groep. Duidelijk? Zet u schrap! Klaar! Start!
De groep stuift uiteen, binnen de kortste keren ligt de zaal vol met rekwisieten en kostuums en worden decorstukken het podium op gedragen. Theofiel kruipt onder een deken om zijn monoloog in te prenten. Zijn ex-lief, zijn drie zussen, een handjevol best friends en zijn achterachterachterkleinkind worden tot leven gewekt en kribbelen naarstig laatste woorden op verfrommelde papiertjes neer. Iemand legt een pistool op zijn borst. Nee, nee, dat moet toch een roos zijn! En kan er iemand een plant, een kruisbeeld en een stukske vlaai voor de stervende halen?!
Geweldig vind ik dit. Kinderen en jongeren die zo enthousiast aan de slag gaan om samen een stuk te maken. Om een verhaal dat de afgelopen maanden langzaam vorm kreeg in onze hoofden tastbaar te maken.
Ik geef wat regie-aanwijzingen, ik luister, ik schrap & schrijf wat samen met de spelers, ik verschuif stoelen, bind te grote kostuums vast met een touwtje, zoek en vind een verdwaalde pruik en zeg honderdduizend keer ‘No Overacting!’ 😀
Na de pauze steken we de scène ineen. Theofiel vertelt zijn geheim. Alle personages passeren aan zijn sterfbed en delen laatste woorden en een knuffel met hem. Het is nog niet af maar ik ben nu al in vervoering. Het gaat schoon worden! Dat weet ik zeker.
Evy Van Eynde 